Decemberkind

In de coronatijd, zo’n twee jaar geleden, interviewde ik telefonisch Jacques de Wit, de onlangs gestorven oud-trainer van Helmond Sport. Het onderwerp was de nostalgische zwart-witfoto’s op de megagrote kalender.

“Natuurlijk hangt-ie bij ons in de gang”, reageerde de toen 88-jarige De Wit, die zich nog kiplekker voelde en nog regelmatig een ommetje deed. “Op de slaapkamer hebben we nog een kalender hangen”, vulde Mieke, zijn levenspartner meteen aan.  “Eentje van PSV waar Jacques op staat. Al die spelers zijn dood. Jacques is de enige die nog leeft.” Aan de andere kant van de verbinding in Valkenswaard moet Jacques ongetwijfeld even stil hebben gestaan bij die periode.

Hij was net overgekomen van De Valk en speelde samen met erkende goaltjesdieven als Piet Fransen en Coen Dillen, die nog steeds het record van de meeste doelpunten per seizoen in de eredivisie in handen heeft. Tussen die mannen moest de jonge Valkenswaardse aanvaller proberen te overleven. Voetbaltechnisch was dat een pittige klus, Fysiek was het gelukt. Mieke had gelijk, Hij was de enige nog levende speler uit die selectie. In kalendertermen was hij een decemberkind, de laatste van zijn soort. 

Toen een decemberkind in zijn nadagen. Nu, twee jaar later, zijn de dagen van zijn scheurkalender geteld en is op de PSV-kalender uit de jaren vijftig de selectie weer compleet.  Loek Chatrou, oud-aanvoerder van Jacques de Wit, belde ik die dagen ook voor de Helmond Sportkalender. Natuurlijk kwam zijn oude trainer aan bod. “Jacques was een rustige trainer, die de tegenstander altijd goed bestudeerd had en de tactiek goed over wist te brengen op de groep. Gedrevenheid op een rustige manier”, vatte hij de trainer Jacques de Wit samen .

Mieke en de kinderen zullen ongetwijfeld de PSV-kalender koesteren. Jacques tussen die andere grootheden uit dat PSV-tijdperk. Als er een hemel is, waar geen kalenders bestaan, zullen ze ongetwijfeld menig tegenstander oprollen met in de aanval een  gedreven Jacques de Wit, die op een rustige manier zijn goaltjes meepikt.  

Jan-Willem van den Enden