Een vervelende nul-nul

Ad draaide zich om, keek ons aan en vroeg zich hardop af: ‘Is het: het werd 0-0 of het bleef 0-0?’ Schaapachtig keken we hem aan. Verbaasd waren we niet. Ad komt regelmatig filosofisch uit de hoek met opmerkingen waar je niet meteen op kunt reageren. Dit was zo’n wedstrijd die alle gelegenheid bood om eens grondig na te denken over een dergelijk vraagstuk.

De thuisploeg Helmond Sport en de bezoekende club bleven hangen in obligaat breien op het middenveld en vergaten of durfden geen splijtende pass door de verdediging te versturen. Het speelveld was klein en volgepropt met technische hoogstandjes die rond de middenstip leuk leken, maar die richting goal acuut last kregen van faalangst. Ad had een punt. 1-0 voor zijn filosofische opmerking. De bal lag bij mij, ik kon aan de slag. Het ging om de woorden ‘werd’ en ‘bleef’. ‘Werd’ suggereert een wedstrijd waar ondanks verwoede pogingen het net aan beide kanten niet gevonden wordt. ‘Bleef’ heeft iets gezapigs. Gevoelsmatig mis ik in ‘bleef’ het strijdelement.

De wedstrijd boeide niet echt. Langzaam maar zeker droomde ik weg en zag in gedachten flitsen van twee wedstrijden. In de eerste hielden paal, lat, gemiste penalty’s en prachtige safes alles tegen en in de tweede schoven bange mannen elkaar de bal toe en bleef ook daar de stand 0-0. Mijn voorkeur ging duidelijk naar de eerste uit. Opeens haalde een eenzame doelpoging op het echte veld me uit mijn droomwereld. Bij het weer volgen van de echte wedstrijd zag ik dat de 20 veldspelers eerder op de bange mannen leken dan op heroïsche atleten met geslepen messen tussen de tanden. En ik? ik stond nog steeds op achterstand.

De pauze moest het nodige soelaas bieden. Even geen gepeins. Voordeel van een 0-0 stand was dat vroeger de man, die handmatig het scorebord moest bijhouden, niet op de ladder hoefde te klimmen om de bordjes te verhangen. Op ons gedeelte van de tribune deelde Arie zoals gewoonlijk snoepjes uit aan onze mannen die staande de bilspieren rust gaven, en zich waagden aan een voorlopige conclusie van het vertoonde spel, hopend op een betere tweede helft en elkaar moed insprekend voor een gunstige eindstrand. Na de pauze begon de wedstrijd weer zoals die een kwartier daarvoor eindigde: aarzelend. Ik schoot snel terug in mijn gedachtewereld, bleef net als de voetballers rond mijn denkbeeldige middenlijn hangen en kon nog steeds geen taalkundige doorbraak forceren.

Gelukkig gooide Helmond Sport na enkele minuten de schroom van zich af en scoorde. Ze waren van de akelige nul af. Helmond Sport wel, maar ik nog niet. Uiteindelijk vonden ze die avond nogmaals de succesvolste weg naar de vijandige goal. Voor mij verliep de avond minder rooskleurig. Ik nam de stelling mee naar huis en moet bekennen dat Ad nog steeds met 1-0 voorstaat. 1-0, een stand die vandaag tegen ADO minimaal gehaald moet worden. Liefst nog ruimer. Alles beter dan een 0-0 stand die alleen maar vervelende vragen kan oproepen!

Jan-Willem van den Enden