Koetjesreep

Ons geheugen laat ons in de steek. Zorgt ervoor dat we ons gebeurtenissen niet of anders herinneren. Zo dacht ik tot voor kort dat ik op De Braak Helmond Sport van Barcelona had zien winnen, maar het was ‘maar’ de oefenwedstrijd tegen het Genua van Jantje ‘breed’ Peters. Zo dacht ik ook dat koetjesrepen lekker zijn.

Kent u die nog? De koetjesreep. Met zijn Delftsblauwe wikkel en de afbeelding van een grazende koe. Zeg nu niet dat het een chocoladereep was. Want dan bent u in overtreding volgens de Nederlandse Warenwet. Het is pas chocola als er minstens 35 procent cacaobestanddelen inzitten. En er zat minder cacao in de koetjesreep. Daarom was het maar cacaofantasie.

Als kind kregen we een koetjesreep om vijf voor vijf, op zondagmiddag. Als we bij opa en oma op bezoek waren. Dan draaide tante voor de ooms de radio wat harder en waren neefjes en nichtjes stil. Frits van Turenhout las met donkere stem de voetbaluitslagen voor. En daarna volgde de Toto. Soms had een oom negen wedstrijden goed voorspeld, maar nooit werd er echt wat gewonnen. ’s Avonds bij Studio Sport keek je het in samenvatting nog even na. Tot slot las je op maandag nog een keer het verslag. Strik erom en weer uitkijken naar de volgende zondagmiddag, half drie. Tenminste, zo herinner ik het me.

In de supermarkt vond ik onlangs koetjesrepen. In mini-vorm. Natuurlijk kocht ik ze. Ik wilde dat gevoel van vroeger terug. Maar die koetjesreep? Niet te pruimen, niet te kanen. Teleurgesteld wederom door mijn geheugen. Tot zover de cacaofantasie! Laten we vanaf vandaag herinneringen maken van de allerbeste Belgische chocola.

John van der Sanden,
De slimste mens van Helmond 2013