Kruipende voetballers

Het was in de tijd, dat voetballen nog een lokale of regionale aangelegenheid was. Voetballers waren semi-prof en combineerden werken met voetbal. Een topclub zoals PSV haalde de spelers uit de eigen stad of regio. En als er een buitenlander gecontracteerd werd, was dat meestal uit een land aardig in de buurt. Een Deen of een Belg bijvoorbeeld.

In Helmond was de wereld nog kleiner. Bijna alle spelers kwam uit de stad. Je kon ze zien fietsen en waarschijnlijk waren ze een buurman of verre familie van je. Zo niet, dan waren ze toch aardig vertrouwd. Spelers tekenden toen nog contracten voor het leven en spelen voor de lokale club was het hoogst haalbare. Helmond verruilen voor een andere stad was ondenkbaar. Global was toen nog een verkeerd gespeld gebruik van het woord globaal. Eind jaren zestig was op vakantie gaan naar Spanje voor de meesten een wereldreis.

Topspelers op het eind van hun carrière verkasten naar lagere clubs in de regio. Dan konden ze bijvoorbeeld in Eindhoven blijven wonen en met een minimale reistijd toch op een aardig niveau blijven voetballen. Zo kwamen PSV-vedetten zoals Jan Renders en Fons van Wissen en later Harry Lubse naar Helmond. Het was ook de tijd van snelle veranderingen. Ook op optisch gebied. Vroeger voetbalden spelers met een minder gezichtsvermogen met een sportbril of eentje met een gedegen zwaar montuur (Joop van Daele van Feijenoord bijvoorbeeld), totdat opeens de contactlens in beeld kwam.

Fons van Wissen was een van de eersten die met contactlenzen speelde. Het verlies van een lens tijdens een thuiswedstrijd maakte een onuitwisbare (let op de woordspeling) indruk op me. Van Wissen meldde het verlies bij de scheidsrechter. Die wist of moet gedacht hebben dat het om een duur kleinood ging en floot de wedstrijd stil. Opeens kropen spelers als grazende konijnen over het veld op zoek naar de verloren lens. Of ze hem gevonden hebben weet ik niet meer, maar een groot aantal kruipende voetballers die collegiaal over de Helmondse pollen kropen, heb ik daarna nooit meer gezien. Het was een historisch beeld dat volgens mij nooit is vastgelegd. Vooruit, bij deze dan.

Jan-Willem van den Enden