Voorwoord

In aanloop naar het WK van 1994 stond in koeienletters een duidelijke eis aan bondscoach Dick Advocaat op de ruit van snackbar De Happelaar aan de Mierloseweg gekalkt. ‘Wij willen Berry in Oranje’, luidde de niet mis te verstane boodschap. En om in het pre-social media-tijdperk toch wat bereik te hebben, liet eigenaar Ramon van Ras ook een hoop T-shirts bedrukken met dezelfde oneliner. Het mijne droeg ik die zomer vaak en met trots, op de camping in Zuid-Frankrijk.

Coach Advocaat bleek niet gevoelig voor de ultieme poging om de Berry in kwestie in het oranje te krijgen. Helaas, want met Berry van Aerle achterin had Brazilië in de kwartfinale nooit zo kinderlijk eenvoudig de 2-0 kunnen scoren. Ik durf zelfs te beweren dat Berry dat schotje van Branco ook nog had gekeerd als hij in plaats van Ed de Goeij in het doel stond, gewoon met binnenkant links. Tóén al was er maar weinig wat Berry niet kon. En 27 jaar geleden wisten we nog niet eens dat hij later postbode, carnavalsprins, scout en uiteindelijk cultheld met een eigen musical zou worden.

Aan de Middellandse Zee las ik een paar dagen na de WK-uitschakeling van ‘94 in de Telegraaf – de campingkrant bij uitstek – dat de bijna-international had getekend bij Helmond Sport. Ik kon het niet geloven: een groot kampioen streek neer bij mijn favoriete clubje: een soort Mario Götze avant la lettre. Een replica van Berry’s Helmond Sport-shirt – met Kips op de voorzijde – heb ik nog steeds. Het is dat ik op die leeftijd nog geen baardgroei had, anders had ik ook nog een Berry-snor laten staan.

Om nu te zeggen dat Berry’s avontuur op De Braak een belachelijk groot succes was, is misschien wat overdreven. Zijn knie stribbelde tegen en hij was de dertig al gepasseerd. Veel meer zou Berry trouwens ook niet passeren, op ons sportpaleis. Wel scoorde hij één keer. Ik weet nog dat dat aan de lege zuidkant van het stadion was. Het duurde een seconde of vijf voordat het publiek in de gaten had dat de publiekslieveling zojuist scoorde. Maar goed, Berry had ook wel wat meer tijd nodig dan toen het publiek in Eindhoven hem nog liefkozend Turbo Berry noemde.

Tussen Helmond en Eindhoven is het niet altijd alleen maar liefde geweest. Maar dankzij mensen als Berry van Aerle is de afstand tussen deze plaatsen figuurlijk kleiner geworden. Hij was hét bewijs dat ook Helmonders prima kunnen aarden in de lampenstad. Zijn nuchtere houding en afkeer van kapsones hielp daar ook wel bij: niet praten maar presteren.

Maar wat heeft Berry van Aerle dan te maken met de wedstrijd van Helmond Sport tegen Jong PSV? Alles, om precies te zijn; hij is volgens mij de enige speler ooit die voor beide teams speelde. Oké, toen Berry zijn contract bij PSV ondertekende bestond er nog geen Jong PSV, maar hij speelde wel jong voor PSV: Berry debuteerde als jongen van 18.

Daarmee is hij ongetwijfeld een haast peilloos diepe bron van inspiratie voor de ongeveer even oude spelers van het Jong PSV van nu. Train hard, leef voor je sport en verzaak nooit. Wie weet schop je het in je leven dan net zo ver als Berry. En zetten we bondscoach Dick Advocaat in 2034 onder druk om jou mee te nemen naar het WK. Leidt dat tot niets? Dan kun je altijd je carrière nog eervol afsluiten bij Helmond Sport.

Matthijs Lodewijks